Club

KFC Herentals

Over het exacte stichtingsjaar van de Herenthalssche Sportkting is er onduidelijkheid. De geboorte moet ergens tussen 1906 en 1909 liggen. Ook een andere club FC Netha moet rond die periode het levenslicht gezien hebben. We praten al 1941 wanneer beide clubs tot een fusie overgaan, wat in die tijd zeker geen sinecure was. Feit was dat FC Herentals met stamnummer 97 geboren was. In 1991, bij haar 50^e verjaardag mocht de club zich “Koninklijke” noemen. In 1964 werd Guy Thijs oefenmeester. De latere bondscoach van de Rode Duivels zou dat 3 seizoenen blijven. In 1970 werd wielerlegende Rik Van Looy voorzitter. Hij bleef president tot 1988. De club was in de jaren ’60 opgeklommen tot in 2e klasse maar groeide vanaf het seizoen ’69-’70  uit tot een gerenomeerde 3^e klasser, met in de rangen heel wat Herentalsenaren. In 1990 moesten de terreinen aan de Oude Aarschotsebaan verdwijnen en werd uitgekenen naar een andere locatie. Er werd een jaar op OG Vorselaar gespeeld. De club zakte in 1988-1989 zelfs naar 1^e provinciale, maar na de inhuldiging van een nieuw complex “Sint Janneke” aan de Herenthoutseweg, met maar liefst 5 terreinen begon de club terug aan de klim naar boven. In 1997 – 1998 promoveerde KFC Herentals terug naar 2^e klasse. Heel wat kleppers werden binnengehaald, waaronder Bruno Versavel, Jean-Marie Abeels, Goran Miljanovic, Vlado Lemic, Yves Essende en Nicky Schippers. Maar tegelijkertijd deden geruchten de ronde van de financiële moeilijkheden die de club doormaakte. Op het einde van dat seizoen werden de boeken neergelegd. KFC Herentals was niet meer. Jos Flamand schreef in een boek de perikelen van 50 jaar K.F.C. Herentals neer.

Verbroedering Geel

Een aantal sympathisanten wilden de club zomaar niet opgeven en zochten naar oplossingen. Die werden gevonden in Geel door een fusie met het lokale Verbroedering aan te gaan. Er gingen toen al stemmen op om, samen met oa. Westerlo,  tot één grote kempense club uit te groeien. Maar het water tussen een aantal partijen was blijkbaar zeer diep en die ideeën stierven een stille dood. Ondertussen hadden een aantal bestuursleden, trainers en spelers zich bij Verbroedering Geel aangesloten, dat nu het recht van opstal van de Herentalse terreinen in handen had. Maar de campus verkommerde want de fusie werd beschouwd als een overname, en dat deed bij vele KFC Herentals-gezinden veel pijn.

VC Herentals

Eind vorig millenium deden er geruchten de ronde dat een aantal ex-KFC-ers aan een nieuwe club werkten. Een gerucht dat ook Robert Mariën en Jan Deckers hadden opgevangen. Eén voor één haakten de ex-KFC-ers af omdat Verbroedering Geel geen prioriteit zag in het overhandigen van het opstalrecht. Maar Mariën-Deckers geloofden toch, tegen beter weten in, op een goede afloop. Er werd al een nieuwe vzw opgericht om steviger te staan bij onderhandelingen. Verbroedering Geel gaf wel aan bereid te zijn om af te zien van het opstalrecht maar op een getekend document was het voorlopig lang wachten. Tot in maart 2000 dat ondertekende document dan toch van de fax rolde. De nieuwe club mocht op Sint Janneke voetballen en kon van start gaan. Maar de opstartvergaderingen met een aantal gegadigden waren geenszins een  succes. Het project leek in het water te vallen. De aanpak werd over een andere boeg gegooid en kreeg nu wel de nodige steun. VC Herentals was geboren. Danny Pollet werd de eerste voorzitter, Tony De Busser werd sportief verantwoordeljke, Jan Deckers secretaris en gerechtigd correspondent, Robert Mariën werd bevoegd voor de accomodaties. Op 18 mei 2000 werd de nieuwe club ingeschreven bij de K.B.V.B. Alles moest nu in een razend tempo afgewerkt worden. De zoektocht naar spelers, trainers, medewerkers. De administratieve afhandeling, het oplappen van de verloederde campus, de aanschaf van alles wat bij een club nodig is.  Maar omwille van de inzet van een groot aantal vrijwilligers werd in het seizoen 2000 – 2001 met een achttal jeugdploegen gestart en met een eerste elftal in 4^e provinciale. De eerste thuiswedstrijd tegen Molenkring uit Lichtaart lokte vele nieuwsgierige supporters. Die zagen de nieuwbakken club winnen met 3-1. Er werd dat eerste seizoen een, voor iedereen aanvaardbare, 6^e plaats behaald. Het volgende seizoen werd de lat iets hoger gelegd en VC Herentals promoveerde, na een lange strijd met stadsgenoot SKS, naar 3^e provinciale. Het was het begin van een club die de meest woelige geschiedenis bij de KBVB van de laatste decennia neerschreef. Oordeelt u zelf maar:

In de 19 jaar van het bestaan van de club werd maar liefst 7 keer een promotie gevierd, en heeft de club toch maar 2 kampioenentitels op haar palmares staan. Maar er werd ook 4 keer gedegradeerd. In die 18 jaar eindigde het eerste elftal 16 keer bij de eerste 5 of bij de laatste 5. Het haalde tweemaal de nationale reeksen, maar telkens zakte de club terug naar 1^e provinciale.  Ook de jeugd, waaronder onze provinciale reserven, konden zich meermaals tot beste van hun reeks kronen.

In 2005 gaf Danny Pollet de fakkel door aan huidig voorzitter Tony De Busser.

Waar de toekomst van V.C Herentals ligt is moeilijk te voorspellen omdat dat van zoveel verschillende factoren afhankelijk is. Toch wil het bestuur op termijn terug vele Herentalse beloftevolle jongeren in het eerste elftal zien aantreden, zodat een ploeg geformeerd wordt die zich in nationale reeksen kan handhaven.